اشعار

انـگــور می خـرند پـذیـرایـی ات کـنـند           مهمان جـشن شـوم یهـودایی ات کنند

 شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد           قسمت نبـود حضرت یحیایی ات کنند

 این اشک شوق ماست که شکر خدا نشد           نیـزه سوار زخمی صحرایی ات کنند

 گل ریختند روی تنت ای غریب طوس           تا در نگـاه شهــر تـماشـایی ات کـنند

 بخشیده اند مهـریه شان را زنان شهـر           تا گریه بر غـریبی و تـنهایی ات کنند

با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید           نـالـه بـرای کـشتـۀ دیـوار و در کـشید

او بود و خاک حجره و یک نالۀ ضعیف           آری نـفـس نفس زدنش تا سحـر کشید

یک روزه زهر بر دل زارش اثر نمود           گـاه سـحـر به جانب جـانـانه پَـر کشید

در انـــتــظــار آمــدن مـــیـــوۀ دلـــش           پا را به سـوی قبله چنان محتضر کشید

سینه زنان دریـده گـریبان پـسـر رسیـد           دسـتی به روی مـاه کـبـود پـدر کـشید

شمس الشموس روی زمین اوفتاده بود           فـریـاد ای پدر ز دل خـود قـمـر کشید

آه از دمی که زینب کبرای غـم نصیب           آمــد تـن امـام زمـانـش بـه بـر کـشـید

با دست زخم خـورده خود دختر عـلی           تـیـر شکـسته از تن اربـاب در کـشید

گل مـانده بود در وسط تـیغ و نـیـزه ها           آمد ز پـای سـاقـه یـاسش تـبــر کـشید

ابری سیـاه، چـشم ترش را گرفته بود           زهری؛ توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَنـاتش که رفتنی است           یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود

از بس شـبـیه مـادرش افـتـاد بر زمین           در انتهـای کوچه سـرش را گرفته بود

تا رو  به روی حجره خمیده خمیده رفت           از درد بی امان، کـمرش را گرفته بود

چـشـم انتـظـار دیـدن روی جـواد بـود           خـیـلی بـهـانـۀ پـسـرش را گـرفـته بود

بر روی خاک بود که پیچید بر خودش           آثــار تشنگی، جــگـرش را گرفته بود

افـتـاد یـاد جـدّ غـریـبی که خـواهـرش           در بـین قـتـلگـه خـبـرش را گرفته بود

دیگـر تـوان دیـدن اهـل حـرم نـداشت           ازبس که نیزه دور و برش را گرفته بود

وقتی که شـمـر آمد و کـارش تمام شد           خلخال دخـتـری نظـرش را گرفته بود